De beide fragmenten van de Witte Raaf zette me aan het denken: het auteursrecht wordt ingezet om het imago van het kunstwerk te beschermen tegen interprestaties of contexten die maker, erven niet wensen. Zij streven eigenlijk naar een eenzijdige interpretatie – zoals de maker dat bedoeld heeft. Eigenlijk is dit bij voorbaat al onmogelijk. Ieder mens interpreteert een werk anders. En de context waarin het getoond wordt doet aan die meerduidigheid mee. Ik kan een parralel trekken met de profielsites, waarbij de klant zijn context kiest. die is hem van tevoren bekend. De vragen zijn bekend, de categorieën, de soort bezoekers. Daarnaast wordt één bepaald soort fotografie geupload. Die keuze lijkt op de keuze van de buurman binnen de profielsite. Niets raars. Uiteindelijk is de beeldvorming in hoge mate gestuurd. Het profiel beschermt zichzelf tegen meerdere interpretaties. – Ik vind dit mechanisme, waarin men zijn eigen interpretatie beschermt tegen andermans interpretatie – interessant.  “Het is nauwelijks voor te stellen dat de dynamische manier waarop beelden in de sociale media worden ingezet, zich ooit nog laat afremmen. Het verschijnsel heeft ingrijpende gevolgen voor de manier waarop het collectieve geheugen en een eventuele canon worden gevormd. In plaats van een exclusieve kring beslist voortaan een veel groter aantal gebruikers welke werken zichtbaar zijn, de meeste aandacht krijgen, regelmatig geaccapareerd worden of zelfs een iconische status verwerven. Rechthebbenden die zich inspannen om de beeldenstroom volledig proberen te reguleren, om zo aan de traditionele praktijk van imagovorming en betekenisgeving te kunnen vasthouden, lopen daarom het gevaar in de achterhoede te belanden ten opzichte van de minder restrictief optredende concurrentie, en kunnen in het ernstigste geval zelfs geheel buitenspel komen te staan. De kunstmarkt mag dan met alle macht vasthouden aan een logica van de schaarste, die sluit bijzonder slecht aan op de mentaliteit die de sociale media bepaalt. Om die reden groeit in de kunstwereld inmiddels het besef dat het gebruikelijke businessmodel binnen afzienbare tijd onbruikbaar zou kunnen worden. Is het dan misschien al zover gekomen dat de kunst haar exclusiviteit alleen nog weet te beschermen door zowel bij originelen als bij reproducties meer dan ooit een strategie van de schaarste te volgen?” – de witte raaf – januari 2017