Ecosysteem

Locatie, hoofdpersonen. Ik zoek hoofdpersonen. Wie wil zich lenen voor mijn onderzoek naar profilering en waarom zou de ene relevant zijn en de andere niet? Wat wil ik weten überhaupt? In mijn research duikt steeds een link op met tuinontwerp, soorten en diversiteit aan planten, classificatie.

Mensen zijn een grote verzameling met achtereenvolgens genetische, religieuze, culturele, familiale, educatieve én gezinseigenschappen. Deze set bepaalt gedrag, voorkeuren, smaak en ontwikkeling. Één uur observeren en binnen dit uur één interactie aangaan met een subject.

In the Social Animal van David Brooks lees ik: “The mind or the self is no one thing. The mind is a blindingly complecated series of parallel processes. There is no captain sitting in a cockpit making decisions. There is no Cartesian theater – a spot where all the different processes and possibilities come together to get ranked and where actions get planned. Instead, as Nobel Laureate Gerald Edelman put it, the brain looks like an ecosystem, a fantastically complex associative network of firings, patterns, reactions, and sensations all communicating wit hand responding to different part of the brain and all competing for a piece of control over the organism.” Ik ga op zoek naar ecosystemen. Een appartementengebouw. Balkons. Leeg, kaal, soms zie ik tuinstoelen. Kan ik het afbakenen? Een balkon als metafoor voor een persoon en zijn handelen? Zoals een foto een mens representeert. Een van de 12 balkons puilt uit in groen. Een tropisch vierkante meter op de 3^e verdieping. De overige balkons zijn leeg. Die ene van dat tropische balkon zal wel bewoond worden door een leuk mens. De andere 11 niet. Je zou kunnen zeggen dat het gebouw er ‘geleefd’ uitziet. Het meeste wat te zien is, is niet netjes gerangschikt en niet erg schoon. Aan de overkant staat een nieuw groot appartementen complex, ook met balkons. Deze balkons zijn groter, sterieler, schoner en gestyled. Op één van de balkons staat een nette plant, hoog op een dunne stam met kleine blaadjes. De ecosystemen op deze Rotterdamse balkons zijn nauwelijks gevuld met leven. Ik overweeg aan te gaan bellen, bij iemand zijn balkon te inspecteren, maar met welke vraag? Of welke koppeling tussen identiteit en balkon- ecosysteem-ontwerp?

Ik zoek een bankje in de Jumbo. Supermarkten, boodschappen, mensen. Ik kijk altijd in karretjes naar wat mensen kopen en baseer daarop een oordeel over hoe mensen met zichzelf omgaan. In een supermarkt kan ik ook inschatten waar de bevolking van een bepaald gebied uit bestaat. Ik zie allerlei nationaliteiten. Ik zie erg veel mannen valt me op. Veel meer mannen dan vrouwen. De bezoekers zijn donker gekleed. Wij kleden ons somber en donker.

Als ik een interactie wil met één subject binnen dit uur, moet ik hier ergens contact gaan maken. Ik ervaar een enorme weerstand. Ik heb echt geen enkele interesse in contact met deze mensen. Ik heb geen behoefte om ook maar iets van hen te weten en contact te maken. Ik realiseer me hoe ontzettend onsympathiek ik reageer. Jarenlang was ik, gewapend met camera, geïnteresseerd in elk direct contact. 3 jaar geleden ben ik met zoomlens gaan werken en nam fysiek afstand van het directe contact. Hier in de Jumbo kan ik me niet verbinden met iemand.

Niemand praat met elkaar in de Jumbo. Echt niemand. Zwijgzaam verzamelen, in hun eentje rondlopende mensen, hun dagelijkse boodschappen in een karretje. Er is geen interactie met andere jumbo-gebruikers of medewerkers. En ik wil ook echt niet. Behalve dan misschien met die ouder vrouw in de knalrode winterjas. Zou er een Jumbo bestaan waar ik dit gevoel niet heb? Zou er een ecosysteem bestaan waar ik dat gevoel niet heb?