Juist het identiteitsvormend karakter van deze verhalen en beelden maakt dat identiteit tot stand komt in een narratief proces, waarbij onder een ‘narratief’ een door f.a. de wit 588 tijdschrift voor psychiatrie 54 (2012) 7 mensen ‘geconstrueerd’ verhaal wordt verstaan, waarin opeenvolgende gebeurtenissen tot een zinvol verhaal met elkaar verbonden worden. Op deze wijze vormt identiteit een narratieve horizon tegen de achtergrond waarvan menselijke verlangens, preferenties, opvattingen van goed en kwaad en ideeën van een goed leven betekenis krijgen. Identiteitsvorming is een levenslang narratief, dus hermeneutisch proces, dat zich via door mensen gedeelde verhalen, beelden en interpretatiekaders voltrekt. Daarmee is identiteit een steeds voorlopige narratieve creatie, die zich binnen een veelheid van levensvormen ontwikkelt, zoals liefdesrelaties, gezin, opvoeding, onderwijs, religie, ideologie, kunst en gemeenschap. Mensen ervaren en internaliseren al dan niet bewust deze levensvormen, definiëren, bevestigen en ontwikkelen hun identiteit in interacties, in eerste instantie met ouders, opvoeders en andere sleutelfiguren, vervolgens binnen een bredere sociaal-maatschappelijke context. Identiteitsvorming impliceert dus ontvankelijkheid voor betekenissen die er toe doen. Het persoon-zijn concentreert zich hier dus niet zozeer op een bewust, rationeel handelen, maar op een hermeneutische openheid voor de ander en het ander.